Vorige week donderdag heb ik een heel belangrijk lesje geleerd. Planten en bomen hier in Zuid-Afrika hebben doorns… De gewoonte van doornloze bomen in België heeft ertoe geleidt dat ik nu 2 grote schrammen op men gezicht heb staan. Ik was niet aan het opletten toen ik voorover boog en de plant had mij te pakken. Het ziet er wel stoer uit, iedereen vroeg mij met welk dier ik gevochten had maar helaas, het was maar een plant. Jah, ze hebben hier gelachen…De schrammen zijn aan het genezen maar je ziet het toch nog een beetje nu. Zaterdag een luie vrije dag gehad en films gezien met de rest van de familie. Zondag ben ik met Mark meegeweest om een mankende Kudu ( soort antilope ) te zoeken in het reservaat...Ni simpel ! Mark was van plan om hem neer te schieten want hij was al oud en als het manken te erg was, zou hij het toch niet overleven. Maar de oude bok was te snel voor ons, dus het manken was zo erg nog niet J. Daarna mocht ik helpen met het vangen van 2 afrikaanse wild dogs (geen gewone honden, maar wilde hondachtige dieren die in de savannes van afrika rondlopen ) in de zoo. Ik moest in de cheetahkooi gaan staan ( die lekker achter de boom lag te slapen ) en het touw dat ik vast had moest ik lossen als de wild dog in de kooi was om het luik te sluiten. De bedoeling was dat Mark hun chipnummer kon lezen met een speciaal apparaat. Na enig gewriemel en een paar aanvalspogingen van de wild dog is het toch gelukt. Vervolgens ben ik gaan kijken hoe Mark een autopsie uitvoerde op de kleine Roan antilope. Het was niet leuk om te zien, maar wel interessant. We hebben namelijk ontdekt dat het diertje een hartaandoening had. Een deel van haar hart was onderontwikkeld. Zij had ook een beginnende infectie op haar longen. Zij zou het dus zo is zo niet overleefd hebben...

Voor de rest ging alles de volgende dagen zijn gewone gangetje. De pygmy hippos die ik dagelijks observeer zijn solitaire dieren, maar wanneer we hen voederen proberen we ze samen te zetten. We willen ze laten paren. Maar daar heeft het vrouwtje tot nu toe niet zoveel zin in. Ze wordt pas om de 30 dagen bronstig voor 3 dagen. En we weten niet wanneer die moment valt :p. Momenteel is ze het mannetje meer aan het proberen aanvallen dan wat anders… Maar ooit moet het toch is lukken J.

Het leuke aan het observeren van dieren hier is dat er altijd wel iets anders te zien is. Toen ik de hippos aan het observeren was liepen er achter het hek een paar zebras langs. Bij de gibbons zag ik eekhoorns, aapjes, mangoestes, antilopes, reigers, ijsvogels en veel kleurrijke vogels ( blauwe, groene, paarse, roze, gele… daar kunnen de belgische vogels nog iets van leren J ).

Gisteren hadden ze mij gewaarschuwd, er gaat vandaag een koud front komen tot volgende week donderdag en het gaat koud zijn. Ik had dus al genoeg warme kleren in men zak gestoken voor vandaag but guesse what… het is 30 graden… Maar hier veranderd alles vrij snel dus we zullen wel zien morgen.

Ik zal julie volgende keer wat vertellen over hoe men dagje er hier normaal uitziet en wat ik hier nu eigelijk doe J. En over de leuke dingen die we zaterdag na men werk en zondag gaan doen ;).

What a week...

De voorbije week was ook weer heftig. Vorige week donderdag waren er een paar dierenartsen op bezoek. We zijn met hen het reservaat in gegaan. Haalt daar 1 van die dierenartsen een geweer boven. Ik dacht van ‘aja, en wat is de bedoeling ?’. Ze waren blijkbaar van plan om 2 Roan-antilopen te schieten, met een verdovingsmiddel natuurlijk J. Ze gingen de 2 onderzoeken. Het schieten zelf was snel gebeurd, maar dan moesten we ze terugvinden want ze waren natuurlijk gaan lopen...

De eerste was niet ver gaan lopen, maar de 2^de daarentegen… Wij zijn met zen alle de Afrikaanse bush ingetrokken. Het is echt ongelofelijk hoe snel je elkaar uit het oog verliest wanneer je tussen de takkenzee aan het lopen bent. Uiteindelijk de antilope gevonden, onderzocht, stalen genomen en een tegenmiddel gegeven. En jak, op men broek zaten wel zeker een 5-tal teken maar het zouden geen dierenartsen zijn geweest moesten ze geen middel hebben om op de teken te spuiten en hen te doden. Daarna nog een hele toer in het park gedaan en veeel wilde dieren gezien J. Tegen de avond moesten we weer de bush in met de andere medewerkers om een jonge antilope te zoeken. Een paar medewerkers waren ervan overtuigd dat ze een jong diertje hadden gezien dat er heel zwak uitzag. Ik mocht niet alleen in de bush want ( en nu zeggen ze da pas ) er waren de laatste dagen een paar zwarte mamba’s gezien. ( vrij gevaarlijke slangen waar je liever niet op trapt…). Na 3 kwartier zoeken niets gevonden. En deze keer hadden we geen tekenmiddel. Ik heb echt, zonder te overdrijven, een stuk of 10 van mijn broek moeten afslagen ( en dan zeggen ze dat er in de winter niet zoveel teken zijn ! ). Maar, 1 had me toch te pakken heb ik later ontdekt.

Vrijdag deed de baby Roan-antilope het zeer goed ! Ik moest haar overdag om de 4u de papfles geven. Ze stond zelf recht, achtervolgde mij en zat voortdurend aan mijn kleren te zuigen, in de hoop om melk te krijgen. Ze was echt zooo schattig !

Zaterdagmiddag echter dronk ze minder en ze bleef ook gewoon liggen ipv recht te staan. Tegen het einde van de dag wou ze zelfs haar hoofd niet meer opheffen… Zondag had ik een vrije dag. Ik ben met Trish, Richard en Hailey ( men gastgezin ) naar Pietersburg gegaan om de ouders van Trish te bezoeken. Ze leefde omringd door een wijds landschap en hun dieren ( vee, paarden, schapen..). Het was ontspannend en rustgevend, maar toch was ik bezorgd over de kleine antilope.

Mark zorgde voor haar zondag en hij zei me dat ze ook zondag vrij zwak was. Ze had diarree, maar we gaven haar medicijnen. Maandag was zwaar. Vanaf nu moest ik haar om het uur voeden, maar elke voederbeurt duurde al vlug een half uur. Ondertussen had Lee, 1 van de vrijwilligers, een mand met 6 babykonijntjes ( echt super, super klein ) mee, die om de 2 uur gevoederd moesten worden. Ik was echt een mama die dag, melk hier en papflessen daar, van de antilope naar de konijntjes en weer terug. De antilope was weer ietsje beter tegen de middag. Ze stond weer recht. Maar tegen de avond toe is ze gecrashed. Ik moest haar hoofd opheffen om haar te laten drinken. En gistermorgen was er slecht nieuws. Men kleine Roan-antilope was s’nachts rond half 4 gestorven. En dat doet zeer ! Ik heb de dag ervoor voor haar gevochten, ik zat bijna constant bij haar om haar toch iets te laten drinken. Ik had er mij vrij hard aan gehecht…twas men kleine baby…

De rest van de dag zoveel mogelijk men gedachten proberen te verzetten. En in Afrika gebeurd er altijd wel iets waardoor je alles weer heel even vergeet. Rond 16.30 kreeg Mark een telefoontje dat er een brand was aan de grens van het reservaat. We hebben de auto met de watertank en het blusmateriaal ( branden komen hier regelmatig voor, dus ze zijn voorzien) genomen en zijn naar de brand gegaan. Daar aangekomen regende het verbrande plantendelen, en wanneer je ze vast nam, verpulverde ze tot as. Het vuur was niet zo groot, maar toch. Vuur kan heel verraderlijk zijn ! De brandweer is gekomen en na een beetje blussen was het meeste vuur verdwenen. We hadden chance dat er geen wind was en dat de planten vrij sappig waren, waardoor het vuur zich niet snel kon verspreiden…Tegen 16.30 thuis gekomen van een bewogen dag en goe lang onder de douche gestaan…!

Aja, en moest ge iets willen sturen, ni naar men oud nummer sturen want ik heb een nieuw Zuid-Afrikaans nummer : +27710042954

Een paar dagen geleden vonden we een dode uil in 1 van de kooien. Er zitten 7 ‘barnowls’ in, en zij gaan binnenkort vrijgelaten worden. Eerst zitten ze in een gesloten kooi. Daarna komen ze in een half open kooi terecht waar ze uit kunnen vliegen maar ze worden nog steeds gevoerd in de kooi. De laatste stap is om ze volledig vrij te laten maar toch nog een beetje voedsel te geven zodat ze geleidelijk aan leren om zelf te jagen. Het borstbeen van de uil was heel goed voelbaar en dit is niet normaal. Mark heeft de uil opengesneden om een doodsoorzaak te vinden. Zijn krop en maag waren leeg en voor de rest was alles normaal. De uil was gestorven door uithongering. Nu moesten we zoeken hoe dit kwam. Er waren in het weekend enkele communicatieproblemen geweest tussen het personeel en de uilen waren een dag niet gevoerd en de andere dagen hadden ze veel te weinig eten gekregen. We hebben ze die avond veel eten gegeven en ze hebben het allemaal overleefd de volgende morgen J. Mark had gevraagd of ik het allemaal een beetje in het oog wou houden…men eerste klein projectje J

Dieren voeren is leuk maar toch ook niet altijd. Ossenpikkers zijn kleine vogeltjes die insecten en teken van grotere zoogdieren pikken en opeten. Hun eten klaarmaken vind ik echt walgelijk, maar het moet wel… Je neemt een stuk gehakt en mengt het met poeder, een ei en water. Ok, dit deel is nog cava, maar dan komt het. Je moet bloed toevoegen aan het mengsel, en ook al probeer ik mij in te beelden dat het iets anders is, de geur blijft. En om het nog erger te maken moeten er nog verse, dikke, vol bloed gezogen teken bij als kers op de taart. Jak ! Maarja, tis vant moeten é ;)

Gisteren was het ook nogal een heftige dag. Het begon allemaal rond 16u, tegen de tijd dat we gedaan hadden met werken. Een paar medewerkers hadden een baby Roan-antilope gevonden in het reservaat. Het diertje was maar een paar dagen oud maar zo zwak dat het niet goed kon rechtstaan dus kon hij ook geen melk zuigen bij de moeder. We hebben besloten om het zelf op te voeden. Roan-antilopen zijn prachtige dieren ( google maar is J ) maar helaas ook vrij zeldzaam. Tegen 17u hebben we haar zijn eerste flesje melk gegeven. Ze heeft het helemaal opgedronken, zonder tegenstribbelen. Ze had dus al een tijdje niets meer gedronken en had de nacht waarschijnlijk niet overleefd. Mark heeft mij zo’n beetje geleerd hoe je een antilopenjong de fles moet geven. Het is echt niet zo evident als het eruit ziet. Om 20u ’s avonds zijn we haar terug gaan voeren. Deze keer kon ze op haar poten staan ( nog erg wankel, maar toch al een hele prestatie ). Ik moest er dan over gaan staan en haar ondersteunen met men benen. Dan haar hoofdje omhoog doen en de papfles in haar mond krijgen. Met op de achtergrond het gebrul van de leeuw Leo die in de kooi tegenover de kamer zat. Kmoet toch zeggen, tis angstaanjagend, zo in het donker en maar slechts 10m ver.

Ze heeft niet zoveel gedronken, maar ze heeft wel moeten pissen en haar behoeften doen. Mark en ik waren super blij, want dat is echt een heel goed teken. De eerste week is steeds cruciaal. Maar het gaat nog een hele karwei worden. De kleine moet om de 4u de fles krijgen. Mark gaat het vannacht doen en ik tijdens de dag. Dit moet zo’n 2 tot 3 weken gebeuren en dan gaan we van 6 naar 5 voedertijden. En zo altijd maar afbouwen. Maar de antilope zal maar pas na 3 tot 4 maand vast voedsel kunnen eten. En later is het plan om ze terug in het wild te laten. We kunnen ze nu niet meer terug naar moeder brengen omdat zij het jong zal verstoten…

Maar soit, ik hoop dat ons kleintje het overleefd…

 

Zaterdagmorgen goed en wel aangekomen om 7u en mijn stagebegeleider Mark Howitt en zijn zoon ontmoet. Daarna zijn we met de auto naar Pretoria gereden want Mark wou zijn broer nog eens bezoeken. Echt heel lieve mensen die mij spontaan een knuffel gaven. Ik had hen vertelt over de reis die ik en Cindy gaan maken en de broer van Mark kende iemand in Kaapstad die daar reisleider is en hij ging hem eens contacteren en als hij tijd heeft kan hij ons rondleiden in Kaapstad , hij kent alle mooie plekjes J. Dus dat is goed nieuws é Cindy, onze eigen privégids ;) .

Daarna doorgereden naar Mokopane Biodiversity Centre. Ze rijden hier links, zoals in Engeland, dus het was even wennen. In the Mokopane Biodiversity Centre hebben ze een kleine zoo en daar achter ligt een groot stuk land waar de gazelle’s, antilopes, neushoorns, giraffen enz vrij rondlopen. Er zitten wel geen roofdieren. Het is zo’n beetje het Krugerpark int klein. Toen ik aankwam in Mokopane mocht ik direct mee met de jeep om het park eens te zien. Al redelijk veel dieren gezien. Toen ik terugwas kwam was er een filmploeg die toevallig het park kwam filmen. Ze maakten ook een reportage over studenten uit het buitenland en dus werd er mij gevraagd of ze mij mochten interviewen. Ik kreeg een microfoontje en met de camera op mij gericht moest ik een 15-tal vragen beantwoorden zoals waar ik vandaan kwam en wat ik daar ging doen enz. Vrij grappig allemaal, kga dus binnenkort op de Zuid-Afrikaanse tv zijn. What a welcome :p. 

 

Daarna de mensen en dieren ontmoet. Het zijn allemaal heel leuke mensen. Er is wel maar 1 iemand van mijn leeftijd, de Zuid-Afrikaanse Arthur. Ik heb kennis gemaakt met de leeuwen Leo en Lisa. 2 redelijk tamme leeuwen die ik mocht aaien doorheen de omheining. Maar niemand mag erbij in hun kooi aangezien je nooit weet natuurlijk. Maar het was toch even intimiderend om voor zo’n grote leeuw te staan, en zeker wanneer hij begint te brullen !

Een leuke tamme kraai ontmoet, die ‘hello’ leert te zeggen. Daarna ben ik bij de cervals mogen gaan. Cervals zijn katachtigen die in de savanne leven. Ze zijn ook vrij tam en ik ging kennis met ze maken. Ik heb ze even kunnen aaien, maar natuurlijk moeten ze nog gewoon worden aan mij en mij aanvaarden. En ze hebben een ‘leuke’ manier om dat te doen. Als ze je op je pissen, dan ben je aanvaard J. Dus vanaf nu neem ik elke dag een extra paar kleren mee, just in case J.  Er zijn nog zoveel leuke dieren daar. Binnenkort ga ik vriendjes maken met de cheetah’s.

 

Tegen 16u ben ik met Trish, mijn gastvrouw naar haar huis gegaan. Maar ze is geen alleenstaande vrouw zoals ik had gedacht. Ik zit in een gezin met een meisje, Haley, van 5 jaar oud, 4 honden ( 2 spaniels, 1 basset en een 5 maand oude terrier ) en 1 kat J. Ze spreken hier Afrikaans en Engels, maar Haley spreek enkel Afrikaans dus dat is echt wel super goed voor mij om Afrikaans te leren. Ik  versta het meeste wel, maar moet nog veel leren J. Ik heb een mooie, grote kamer en men eigen badkamer met douche en bad. Het huis is echt heel groot en mooi ! Maar de realiteit van het gevaar is overal wel goed te zien. Voor alle ramen staat tralis. Bij de grote schuiframen zijn er hekken en alles moet op slot, zelfs als we thuis zitten.  S’avonds zijn er dan enkele vrienden van Trish op bezoek gekomen en hebben we genoten van een heerlijke braai ( bbq ). Het eten is echt geweldig. Trish koopt alleen maar verse groenten en haar man gaan af en toe jagen. Het vlees is dus rechtstreek vanuit the bush. Ze maken hier zelfs hun eigen ‘billtong’. Dat is gedroogd vlees en een absolute specialiteit in Zuid-Afrika. Gisteren lekkere gemsbok gegeten. Het vlees heeft echt een unieke en lekkere smaak. Het weer is hier aangenaam warm maar toch is de winter anders dan anders. Normaal regent het maar een 3-tal dagen in de winter, maar het heeft nu al blijkbaar 6 dagen geregend…Zondag was het een rustdag en gisteren is Mark mij komen halen om 7.15u voor men eerste werkdag (Het is hier al licht rond 6u ’s morgens, maar tegen 18u is het dus al donker) Ik heb vooral meegeholpen met het voederen van de dieren hier. Zoals de mininijlpaardjes. Ik dacht eerst dat het kleintjes waren, maar het zijn dus al volwassen dieren, gewoon in mini versie, maar echt wel heel gevaarlijk. Ze hebben grote tanden en kunnen je zelfs doden als ze willen. Maar ze zien er zo schattig uit, en ze hebben geleerd om hun mond open te doen als je bij hun omheining staat en dan moet je er stukjes eten ingooien J.

 

Bijna weg...

Hey iedereen,

Binnenkort is het zover. Vrijdag om 17.35 vertrekt mijn vliegtuig (hopelijk) en even later maak ik een tussenlanding in Frankfurt. Zaterdagochtend kom ik aan in Johannesburg. Mijn stagebegeleider komt mij dan ophalen en na een 2 tal uur rijden komen we normaal gezien aan in de Mokopane Biodiversity Conservation Centre waar ik mijn stage ga doen. Ik zit in Mokopane ( vroeger Potgietersrus). Er is geen uurverschil. Het gaat er de volgende dagen droog zijn en zo rond de 20 graden. Dus dat ziet er al goed uit J

Kga jullie missen ! Veel mailtjes sturen and I’ll keep u posted !

-x-